“Tot nu toe alles goed” de nieuwe film event 2014

Zal theaters in heel Italië donderdag hit 19 Maart "So far so good", Roan Johnson's nieuwe film geschoten in Pisa en omgeving die het laatste weekend van vijf jongens in het huis waar ze studeerde en woonde tijdens zijn universitaire jaren vertelt, vergeleken met volwassen leven, de keuzes die je leven veranderen, en de herinneringen aan het verleden.

Starring Alessio Vassallo, Paolo Cioni, Silvia D'Amico, Guglielmo Favilla, Melissa Anna Bartolini met deelname van Isabella Ragonese, De film gaat in première in de bioscoop Fulgor Toscaanse Florence woensdag 18 Maart.

Vincenzo, Paul, Ilaria, Andrea en Francesca deelden een huis waar ze worden geconsumeerd sauzen verlopen en korte paring, nachten op de boeken en feesten tot het ochtendgloren, afgunst, juwelen, liefdes en vriendschappen.

Maar die tijd van het leven zo bitter, leuke en veilige gaat eindigen, e i cinque dovranno assumersi le loro responsabilità.

Neem verschillende richtingen, lopen in keuzes die alles veranderen, degenen die nog in hun stad, die verlaten voor werk in het buitenland.

Het verhaal van de laatste drie dagen van vijf vrienden die het moment gedeeld misschien wel de mooiste van hun leven, voor te zorgen dat ze nooit zullen vergeten.

Deze film over werd gedaan dankzij vrienden, sommige professionals, anderen gewoon vrienden.

De organisator was de eigenaar van een boekhandel, de data manager een stagiair van de krant Il Tirreno, la segretaria di edizione era la sceneggiatrice e compagna del regista, vijf maanden zwanger.

Ze hadden slechts één machinist / elektricien, een kostuum / decorontwerper.

Gli attori dormivano nella casa in cui hanno girato, om zo echt huisgenoten zijn.

Dit klimaat heeft hem uitgegroeid tot de personages van de film: de acteurs droegen hun echte kleren, de kamers waren hun, en toen ze het huis te verlaten, al had echt een brok in mijn keel, zoals vereist en verteld in de film zelf.

"So far so good - zegt Alessio Vassallo – dat is hoe ik graag beginnen, met de titel van de film, dat een beetje 'van de tijd nu is uitgegroeid tot mijn motto. Hoe meer ervaring Garibaldi en van vitaal belang dat ooit heeft ondernomen door toen ik dit werk te doen. We hadden plezier en zo veel. Ik ben er zeker van dat het publiek plezier zal hebben bij ons. Wonen allemaal in een huis in een stad als Pisa, delen hun vreugde en hun nederlagen, vuile vaat, dronkenschap en reflecties, amandosi en odiandosi. È un’esperienza che dovrebbe essere obbligatoria per legge come la vecchia leva militare, elke jongen uit 18 aan 35 Ik moet ten minste een jaar door te brengen in een huis met andere mensen delen alles. Een ervaring die ik woonde op mijn huid voor zes jaar, en dankzij deze film de manier waarop ik had om terug te duiken in die magische wereld ".

"Om te zeggen dat ik genoten wordt verleend - begint de Pisan Paolo Cioni – een leuke bemanning van vrienden, met de andere vier acteurs heeft een maand van GOLIARDIA geweest, als ik denk dat is goed verteld door de film. Ik moest de rol van Pisa, die zijn af te spelen, met al zijn sterke en zwakke punten. Ik heb geen genegenheid gericht de mensen waarmee ik werk tonen, maar alle banden geboren om deze film, Ik verzeker u, zijn authentiek. Yup, Natuurlijk waren er geen problemen van welke aard, vooral bij het fotograferen op zee, onder kwallen, vlotten, zon en misselijkheid. Maar elke keer als ik klaar met een dag van de schietpartij, er was een deel van ons dat hij dacht aan hoe dicht het einde van dit alles, en dat tot hier was alright. Het was mooi en verdrietig, het einde. Ik ben geen sentimentalone, maar, heimelijk, Ik wil huilen om mooie dingen. Dit is een van die!"prebiotica",

"Het is niet evident om een ​​project aan te sluiten als deze - bekent Silvia d'Amico – geven vorm en textuur om een ​​film met een beperkt budget en technische middelen teruggebracht tot de essentie. Vooral door acteur, je hebt een grote verantwoordelijkheid. Dit is een film gemaakt van acteurs. E Roan Johnson è stato un maestro, niet ons nooit alleen laten, volgde ons en geregisseerd met veel detail in elke scène, in elk frame. Hij sleepte in zijn geschiedenis, in zijn Pisa, in zijn herinneringen aan zorgeloze college. We waren op de set de hele dag en de hele nacht. Er was slechts één huis, vijven vrienden, onze avonturen. Io ero Ilaria, een meisje impulsief en messed up, die in de voorkant van keuzes ouder dan zij zoekt troost en bescherming van zijn onafscheidelijke vrienden: Cioni, Vincenzo, Francesca en Andrea waren echt met mij 24 uur per dag. En het was een groot verdriet te verlaten ".

“Ho ritrovato un regista e amico – ci dice il livornese Guglielmo Favilla – che stimo da un sacco di anni e ho ritrovato e scoperto alcuni amici e splendidi compagni di viaggio, met een groot verlangen om te doen en zo'n geweldige. I tempi folli, improvisatie, cazzeggiano, de uitslag (mijn), modus Garibaldi. Hier, Roan zegt dat als we waren 'vrij om een ​​film die toebehoorde aan ons', is geen manier om te vertellen. De mooiste en verdrietig tegelijk, is dat iedereen die de set heeft verlaten op de laatste dag, in zijn hart dat hij wist dat het moeilijk zou zijn om een ​​dergelijke ervaring in de toekomst proberen. Want het was een ervaring die is in tegenstelling tot iets anders ".

“Di quei giorni a Pisa – conclude la fiorentina Melissa Anna Bartolini – Ik herinner me een welter van betrokkenheid, heet, toewijding, zelfverloochening, sterke ongeloof, gevoel uitdaging om het systeem, maar ook schamen of beter bewustzijn van onze sgangherataggine, niet zonder een zekere achting voor onszelf. Want we waren ongelooflijk succesvol in een operatie die had veel meer kansen om niets te zijn, dat iets worden ".

Een grappige film, schuif-, goed gespeeld, vol kleuren en liefde voor het leven, een verlangen dat in staat is om over te brengen aan hen die zitten in de kamer.

Frank Mariani

Door het aantal 55 - Jaar II van 2015/11/03