Na Pergoli, aż 15 Marzec "Jesienna sonata"

Do niedzieli 15 Marca do Pergola Gabriele Lavia kieruje Anna Maria Guarnieri w dramacie psychologicznym i rodziny, intensywny i klarowny portret konfliktowej relacji między matką i córką. "Jesienna sonata" przez Ingmara Bergmana jest partyzancka sentymentalna tłumione urazy i nieporozumienia, które mogą dotknąć emocji i głębokie uczucia. Dziwne połączenie miłości, nienawiść, Napięcie, Rywalizacja i poczucie winy.

Po "Sceny z życia małżeńskiego" z 1998 a następnie "Po badaniu" z 2001, Gabriele Lavia spełnia Ingmara Bergmana po raz trzeci jako reżyser "Jesienna sonata": świat pozornie lodowaty, ale bardzo niespokojna i samotny, dostosowane do Anna Maria Guarnieri.

Tekst urodzony na scenie, a następnie stał się film 1978, Następnie wystąpili Ingrid Bergman, opowiada Charlotte, sukces pianista na Sunset Boulevard dla muzyki i kariery poświęcił rodzinę, zaprzeczając jako matka, jako żona i jako kobiety.

Przekleństwo Charlotte jest fortepian. Na fortepianie zrujnowała życie wszystkich tych, którzy byli w pobliżu, a także jego: cierpi z powodu bólu pleców nie może już grać. Po siedmiu latach wspólnego milczenia postanawia odwiedzić swoją córkę Evę (Valeria Militello jest roli, jaką w Liv Ullman był '78), pełne nadziei i entuzjazmu, próbując odzyskać utracone intymności i nigdy nie szukali.

"Musiałem jako" spossessarmi "z siebie", ujawnia Anna Maria Guarnieri, "Czy wewnątrz tej bańki rozkładowi, który reprezentuje świat Charlotte i I w porządku: są kierowane istota rodzi, więc jestem szczęśliwy, kiedy dasz mi rysunek do uzupełnienia ".

Praca Lavia jest idealny wynik na instrumenty solowe w rodzaju stałego dialogu, który jest triumf nieporozumień: dusze mają tę samą krew, ale nie te same oczy, które patrzeć na życie, oraz w sercu zła jest zbyt duży.

Eva, dorosłej kobiety, która niedawno straciła czteroletnie syna, wciąż szuka miłości matki, ale nadal umieścić go przed jego impotencja uczuciowej, przypominając wszystkie swoje stawy, które ranią bez usunięcia jego dzieciństwo i że Helena, druga córka teraz nieważne, z udziałem Silvia Salvatori. Wypełnij ten znajomy obraz w światłocienia, wszystkich kobiet, Mąż Eva, il Wiktor powiedział Danilo Nigrelli.

"W tej inscenizacji postrzegają różne dźwięki", wyjaśnia Anna Maria Guarnieri, "Widzimy burzę, możemy również czuć pierwotne krzyki ... Charlotte ma ukłucia powrotem krzycząc i wyraża swój ból, podczas gdy Helena - wyłączone córka - komunikuje się z otoczeniem poprzez gardłowych dźwięków. W opozycji do tego din Ewy, druga córka, i jej mąż są cisza: po śmierci dziecka nie komunikować się i nie jest już w stanie odzyskać swój związek. W tym świecie opisanym przez Bergmana pasuje piąty znak - na fortepianie - że Charlotte ma formę prawdziwej relacji człowieka ".

Gabriele Lavia usuwa rozpoznawalność miejsca, w którym odbywa się ta historia, lub plebanii, gdzie mąż Eva wykonuje swoją misję pasterza wsi w fiordach. Scena Aleksandra pokoju jest pokój oświetlony dużym oknem w tle (świeci Simone De Angelis), dominuje kolor szary (Również w kostiumach Claudia Calvaresi), przerywana tylko jasnoczerwony sukni, że Charlotte nosi na obiad.

Istnieją sofy, biurko, gdzie Eva pisze swoje książki i małe krzesło z jej dziecka, z których telewizja zdjęć szczęśliwy widząc krótkie dzieciństwo, które wypełniają przestrzeń żalu ojca, który kocha swoją żonę i który niestety niepocieszona pamięta. Istnieją duże ciemne przestrzenie: wyżej, gdzie mieszka i cierpi na wózku Helena, i poniżej, gdzie znikają, prawie blaknięcie, znaki i nagle ponownie.

"Charlotte jest znak rozkładowi", mówi Anna Maria Guarnieri, "Z punktu widzenia brzmienia i również graficzny: idzie tak krzywo, siedzi bez łaski ... reżyser Gabriele Lavia poprosił mnie, aby poruszać się jak niegrzeczne i zawsze mając nogę siedzieć na kanapie, dlatego, że to, w jaki sposób są w stanie pewnie czuć ból mniej fizyczne ".

"Jesienna sonata" to dramat, który skupia się na niemożność Lavia separacji z gazety, że radykalny wybór narzuca perfekcji.

"Uczucie" wykluczony "jest uczucie, że Bergman musiał dobrze wiedzieć", napisał Lavia, "Nastroje dzielone przez aktorów, na koncercie, w tych dziwnych ludzi "narażać się", którzy są "na scenie. Mają tylko jedną szansę, aby być: "Expose". Nie mogą być ojcowie lub matki. Mężowie i żony. Nie są normalne. Są "dziwne" i są skazani na to, co Bergman nazywa całkowitej samotności. "

Jesienna sonata następujący sposób jego ewolucję bez przebłyski nadziei. Na koniec, saldo każdego przychodzi razem w samotności. W przypadku braku uczuć firmy. Jakby uczucia może istnieć tylko na zewnątrz wspólnej rzeczywistości, w wewnętrznym teatrze OGN

Michael Lattanzi

Przez numer 55 - Rok II 03.11.2015

jeden.

Teatro Stabile Umbrii, Fundacja Brunello Cucinelli
Anna Maria Guarnieri
Symfonia JESIENI, di Ingmar Bergman
De Marchi tłumaczenie Chiara
Valeria Militello, Danilo Nigrelli, Silvia Salvatori
w reżyserii Gabriele Lavia
scena: Alessandro Camera
kostiumy: ClaudiaCalvaresi
oryginalna muzyka: Giordano Corapi
Światła: Simone De Angelis

Długość życia: 1h oraz 45 ', jeden akt